درس‌گفتارِ حافظ‌شناسی
استاد مهدیِ نوریان
در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع؛ شب‌نشینِ کویِ سربازان و رندانم چو شمع.
روز و شب خوابم نمی‌آید به چشمِ غم‌پرست؛ بس که در بیماریِ هجرِ تو گریانم چو شمع.
رشتهٔ صبرم به مقراضِ غمت ببریده شد؛ همچنان در آتشِ مهرِ تو سوزانم چو شمع.
گر کمیتِ اشکِ گلگونم نبودی گرم‌رو؛ کی شدی روشن به گیتی رازِ پنهانم چو شمع.
در میانِ آب و آتش همچنان سرگرمِ تو ست؛ این دلِ زارِ نزارِ اشک‌بارانم چو شمع.
در شبِ هجران مرا پروانهٔ وصلی فرست؛ ورنه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع.
بی جمالِ عالم‌آرایِ تو روزم چون شب است؛ با کمالِ عشقِ تو در عینِ نقصانم چو شمع.
کوهِ صبرم نرم شد چون موم در دستِ غمت؛ تا در آب و آتشِ عشقت گدازانم چو شمع.
همچو صبحم یک نفس باقی ست بی دیدارِ تو؛ چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع.
سرفرازم کن شبی از وصلِ خود ای نازنین؛ تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع.
آتشِ مهرِ تو را حافظ عجب در سر گرفت؛ آتشِ دل کی به آبِ دیده بنشانم چو شمع.
